Van wat is vergaan

Ik val terug
in de oude taal
van de zangers
van oud geluk.

Mij zijn de oude
klanken genoeg,
de oude dromen
ook, die bloeiden.

De woestijn heet ik
welkom, want droogte
in oude verhalen
betekende groei.

Ik prijs de rivier
en de oevers,
want ooit waren zij
overgang.

Ik teken de berg
ten voeten uit,
want hoog stond hij
eens te lachen.

De laatste vrede
is in de maan
die huilt. Haar lot
draagt de oude naam

van wat is vergaan.